I state it, therefore it is true.

The story is familiar, you feel the need to tell a story and you write it down as it evolves in your head. The feel that this story represents your thoughts and that you have made a point that was grasped exactly as you have imagined it is what gives you a certain degree of satisfaction. However, there are some difficulties in this ideal representation. Leaving aside statements such as "the interpretation of this text varies", or "I can only agree that I disagree", the focal point of this argument will evolve around the normative side of the way ideas are represented. In other words, why do we say (or as a matter of fact write) what we say but omit other things that could have been said. It is obvious that we can not say everything about a certain topic, not only because our knowledge is to some extend limited, but also because we try to present an argument by revealing its causal links in a particular way that will make the point clear. Thus, it is not a question of whether or not to omit something, but what to omit. Thus, we present certain ideas because they are of a greater appeal to our mindsets and our beliefs, i.e. we write about things we believe are meaningful and important.

Different people have different perceptions of what is important and what is not. From this point arises the difficulty of objectifying our normative statements. Ideas that carry an objective validity are not objective because of some experiment or test that proved their irrefutable value. Their objective nature is the result of their appeal, they seem to be objective because many others agree with these ideas. Surprisingly enough they are what they are because we believe them to be so, not because they passed a test. These ideas were spread among thinkers, they consisted of good arguments that were plausible, persuasive, believable, and powerful. They reflected the values of those who adopted them and continued spreading them. As Friedrich Kratochwil contends "we can not talk about the 'things in themselves' but need descriptions, and these descriptions are not objective". Therefore there is nothing inherently objective in any idea and any belief. Just because many people believe something to be true does not mean that it is actually true because nothing can be proved and disproved in the social world the way it can be tested and observed in natural sciences. But even in natural sciences there is a great degree of disagreement about natural phenomena and the predictions we can extract from tests and observations. What has a greater validity is not the test and the evidence per se but the debates and the persuasion of the scientific community. Accordingly, in social life debates and persuasion are even more crucial and questions of what to say and how to say something acquire elements of an potentially absolute truth.

Πνευματικά δικαιώματα - Ισονομία 1 - 0

Αποτελεί άξιο απορίας το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ επιδιώκει να προβάλλει την εικόνα μιας συνομοσπονδίας στην οποία θα κυριαρχεί το κοινωνικό κεκτημένο, εντούτοις εναρμονίζεται όλο και περισσότερο με το αμερικανικό μοντέλο του σκληρού ανταγωνισμού, της φιλελεύθερης και ανοιχτής οικονομικής αγοράς. Φαινομενικά στο επίπεδο αντίληψης και όχι ουσίας. Αυτό τουλάχιστον δείχνει η τροποποίηση του νόμου περί πνευματικών δικαιωμάτων από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και Κοινοβούλιο στο οποίο διατυπώνεται η άποψη ότι ενδεχόμενη παραβίαση του εν λόγω νόμου θα επιφέρει τη διακοπή πρόσβασης στο Διαδίκτυο χωρίς δικαστική μεσολάβηση. Πρόκειται ουσιαστικά για παραβίαση της υποχρέωσης να εξετάζεται μια υπόθεση μέσω δικαστικής οδού και αναιρεί το δικαίωμα του πολίτη να υπερασπίσει τον εαυτό του, καταστώντας τον εκ προοιμίου ένοχο για παραβίαση του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Και αν η στέρηση πρόσβασης στο Διαδίκτυο εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να αποτελεί ιδιαίτερα σκληρή ποινή, εντούτοις η Ε.Ε. είναι αυτή που έχει θεμελιώσει το δικαίωμα του πολίτη στην ελεύθερη πρόσβαση στο Ίντερνετ με υποχρεωτικές ευρυζωνικές ταχύτητες. Με τον τρόπο αυτό οι Βρυξέλλες αυτοαναιρούνται, καθώς από τη μία επιβάλλουν γρήγορες ταχύτητες στα κράτη - μέλη και από την άλλη μια ενδεχόμενη παραβίαση νόμου δεν μπορεί να τυγχάνει νομικής εξέτασης.

Οι γραφειοκρατικές αποφάσεις των Βρυξελλών σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνουν την γενικότερη πολιτική της Ε.Ε. ωστόσο αντιτίθεται στο κοινωνικό "προσωπείο" του κράτους πρόνοιας που προάγει τα συμφέροντα των πολιτών του. Ίσως η επιρροή από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού να έχει προσδώσει μια αύρα ανελεύθερης πολιτικής και παραβίασης ατομικών δικαιωμάτων σε θέματα που αποτελούν επικερδέστατες βιομηχανίες, όπως είναι η "Μέκκα του κινηματογράφου" με πρωτεργάτες τους λομπίστες της στους διαδρόμους του Κογκρέσου και της Γερουσίας.

Υ.Γ. Είναι άξιο απορίας πώς θα καταφέρει η οποιαδήποτε νομοθεσία να επιβληθεί των αμέτρητων Ίνερνετ-καφέ που πλημμυρίζουν κάθε συνοικία στην ελληνική επικράτεια και χρησιμοποιούν αμέτρητα λογισμικά που μόνο νόμιμα δεν είναι.

Πηγή: Καθημερινή

Κόστα Ρίκα: Πρότυπο οικονομικής και οικολογικής ανάπτυξης

Στην κεντρική Αμερική, ανάμεσα στην Νικαράγουα και τον Παναμά, βρίσκεται μια μικρή χώρα τεσσάρων εκατομμυρίων κατοίκων. Η Κόστα Ρίκα, περί της οποίας ο λόγος, αποτελεί έναν μικρό επίγειο παράδεισο με άφθονες φυσικές ομορφιές και ιδανικό προορισμό για σχεδόν δύο εκατομμύρια τουρίστες το χρόνο. Ωστόσο, η ιδιαιτερότητα της χώρας (στα ισπανικά μεταφράζεται "εύφορη ακτή") δεν έχει να κάνει τόσο με τον φυσικό της πλούτο όσο με το είδος της οικονομικής ανάπτυξης που έχει επιλέξει. Με κεντρική της πολιτική την ανθρώπινη και περιβαλλοντική ανάπτυξη ίσως να είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που κατέχει κοιτάσματα αργού πετρελαίου και δεν τα εκμεταλλεύεται για να μη μολύνει το περιβάλλον! Το 25% της χώρας αποτελείται από προστατευμένες περιοχές καθώς η χλωρίδα και η πανίδα της βρίσκονται στο επίκεντρο της οικονομικής ανάπτυξης από τη στιγμή που το 5% της παγκόσμιας βιοποικιλότητας βρίσκεται στριμωγμένο σε αυτά τα 51.000 τετραγωνικά χλμ. Η Κόστα Ρίκα αποτελεί ένα σπουδαίο παράδειγμα της οικολογικής συνείδησης, όπου η καινοτομίας του υπουργείου περιβάλλοντος να συμπεριλαμβάνει αυτό της ενέργειας θα πρέπει να διδάξει πολλά δυτικά "φιλελεύθερα" πολιτικά συστήματα. Η κυβέρνηση όχι μόνο επιβάλλει φόρο επί της εκπομπής καυσαερίων στα εργοστάσια, αλλά επιβραβεύει τις αυτόχθονες φυλές με τα χρήματα αυτά για την προστασία των δασών. Με βάση τα παραπάνω δεν θα πρέπει να προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι η χώρα στηρίζεται στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας για το 95% της ενεργειακής της κατανάλωσης.

Επιπλέον, επενδύει στο κράτος κοινωνικής πρόνοιας με βάση το σκανδιναβικό μοντέλο και βρίσκεται στην 48η θέση στον κόσμο όσον αφορά τον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης. Αν αναλογιστεί κανείς ότι η περιοχή δεν θυμίζεται για τις επιδόσεις της στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (με τη συμβολή των ΗΠΑ στην υποστήριξη αιμοσταγών δικτατοριών καθ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα στη κεντρική και νότια Αμερική), η Κόστα Ρίκα κατήργησε τον εθνικό της στρατό με συνταγματική αναθεώρηση αμέσως μετά τον εμφύλιο πόλεμο του 1948 και επενδύει τα κεφάλαια αυτά στην ασφάλεια, την παιδεία και τον πολιτισμό. Ο οικονομικός και αναπτυξιακός αυτός παράδεισος θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για τη χώρα μας, όπου δυστυχώς το μόνο κοινό που έχουμε με την Κόστα Ρίκα είναι το ίδιο έτος κατά το οποίο οι δύο χώρες κήρυξαν τον πόλεμο και την ανεξαρτησία τους, το 1821 (οι Κοσταρικανοί από τους Ισπανούς).

Ο Γίγαντας με τα γυάλινα πόδια

Ο Ντικ Φαλντ, της Λίτμαν Μπράδερς, άφησε την τράπεζα του να καταρρεύσει ενώ ο ίδιος κέρδισε 350 εκατομμύρια δολάρια σε μια οχταετία, ο Λόιντ Μπλάνκαφαϊλ, της Γκόλντμαν Σακς, έλαβε το 2006 μπόνους 53,4 εκατομμυρίων δολαρίων, ο Στάνλεϊ Ο’Νηλ, πρώην πρόεδρος της Μέριλ Λιντς, συνταξιοδοτήθηκε πέρυσι παίρνοντας μαζί του 161 εκατομμύρια.¹ Κοινός παρονομαστής όλων των παραπάνω υπήρξε η κατάρρευση των τραπεζών και των επιχειρήσεων που εκπροσωπούσαν, μέσα στο γενικό κλίμα της οικονομικής κρίσης. Μια κρίση που ξεκίνησε στην καρδιά της οικονομικής Μέκκας και εξαπλώθηκε σαν ιός σε κάθε άκρη του πλανήτη, επηρεάζοντας σε μεγαλύτερο βαθμό τις ανεπτυγμένες οικονομίες.

Μια από τις αιτίες της κατάρρευσης των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνταν σε τομείς άμεσα σχετιζόμενους με την κίνηση μεγάλων κεφαλαίων, όπως οι ασφαλιστικές εταιρείες, αποτέλεσε η κατάχρηση εκατομμυρίων δολαρίων από τα στελέχη των επιχειρήσεων και η κερδοσκοπική τους δράση, μέσα στα νόμιμα πλαίσια που ρυθμίζουν την αγορά. «Λατρεύω τις κρίσεις και αγόρασα όταν η αγορά έπιασε πάτο», δήλωσε ο «βασιλιάς των κερδοσκόπων» Σάιμον Κόκγουελ, αυξάνοντας την περιουσία του κατά 320.000 ευρώ μέσα σε λιγότερο από μία ώρα.² Δεν ήταν λίγες και οι περιπτώσεις στις οποίες στήνονταν ολόκληρες απάτες στη Wall Street, με χαρακτηριστικότερη αυτή του Μέιντοφ, με εικονικές επενδύσεις και παρακράτηση μεγάλων ποσών. Όπως τονίζει χαρακτηριστικά, ο βραβευμένος με Νόμπελ οικονομίας για το 2008, Πολ Κρούγκμαν, «Η περίπτωση του Μέιντοφ δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τη δράση των υπόλοιπων golden-boys, καθώς οι ρυθμιστικές και ελεγκτικές αρχές είναι με τέτοιο τρόπο δομημένες ώστε να επιτρέπουν την κλοπή εκατομμυρίων δολαρίων με πλάγιο τρόπο και μηδαμινή προσπάθεια εκ μέρους των διευθυνόντων συμβούλων. Η διαφορά είναι ότι ο Μέιντοφ παράκαμψε τα βήματα που επιβάλουν οι Αρχές και έβαλε τα χρήματα κατευθείαν στην τσέπη του».³ Ωστόσο, δεν είναι λίγοι αυτοί που καταφέρονται ενάντια στις αμερικανικές χρηματιστηριακές ελεγκτικές αρχές, καθώς τις κατηγορούν για υπερβολική εξάρτηση από την κυβέρνηση ως αποτέλεσμα των περικοπών στις δαπάνες και την αλλαγή στη νομοθεσία.⁴

Μια σημαντική παράμετρος στην τελική εκδήλωση της οικονομικής κρίσης έπαιξε και η στενή εξάρτηση της αγοράς από τους μεγάλους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Η κατάρρευση μιας τράπεζας είχε ως συνέπεια να συμπαρασύρει και όλες τις υπόλοιπες, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, όπως συμβαίνει με την κίνηση του ντόμινο. Η ανεξέλεγκτη τάση των τραπεζών να προσφέρουν δάνεια με υψηλά επιτόκια και η αδυναμία των καταναλωτών να ανταποκριθούν στην αποπληρωμή τους, δημιούργησε τροχοπέδη στην ομαλή ροή του χρήματος στις αγορές. Το γεγονός αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι τράπεζες να βρεθούν ανίκανες να καλύψουν το έλλειμμα λόγω δανεισμού και να χρεοκοπήσουν, συμπαρασύροντας τον αντίστοιχο κλάδο. Στο σημείο εκείνο επενέβησαν οι κυβερνήσεις στις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Ρωσία, ανακοινώνοντας τη διοχέτευση εκατοντάδων δισεκατομμυρίων από τα δημόσια ταμεία⁵ και την κρατικοποίηση τμήματος ή ολόκληρων επιχειρήσεων ώστε να ρεύσει το χρήμα στην αγορά.

Αναζητώντας τα αίτια της «φούσκας» στις ΗΠΑ θα διαπιστώσει κανείς ότι η κουλτούρα της υπερδύναμης είχε έναν παγκόσμιο αντίκτυπο σε ότι αφορά τον τρόπο ζωής, βασισμένο στην καπιταλιστική συνταγή του υπέρμετρου καταναλωτισμού. Η οικονομία των ΗΠΑ, όσο παράξενο και αν ακούγεται, έχει εθιστεί στο συνεχόμενο δανεισμό κεφαλαίων από την Κίνα, της τάξεως των 11 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι δεσμοί των δύο χωρών έχουν επιτρέψει στις αμερικανικές επιχειρήσεις να επιδοθούν στο αγαπημένο τους άθλημα, την ανεξέλεγκτη κατανάλωση. Και αν κατά τον 19ο αιώνα τα κεφάλαια που δάνεισε η Μεγάλη Βρετανία κατέληξαν σε εσωτερικές επενδύσεις, με σημαντικότερη την κατασκευή του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας, ο 21ος αιώνας βρίσκει τον οικονομικό γίγαντα να ξοδεύει τα κινεζικά κεφάλαια σε δύο αδιέξοδους πολέμους (Ιράκ, Αφγανιστάν).⁶ Αυτή η «καταναλωτική κουλτούρα» του ανεπτυγμένου κόσμου επέδρασε βαθμιαία στην κατάρρευση της αγοράς, δίνοντας ένα ηχηρό χαστούκι σε όσους προέβλεψαν το Τέλος της Ιστορίας.

Εξετάζοντας το φαινόμενο από την σκοπιά της θεωρητικής προσέγγισης θα διαπιστώσουμε ότι η δομή του σημερινού συστήματος στηρίζεται στον οικονομικό φιλελευθερισμό, υπακούοντας τυφλά στις αρχές του Άνταμ Σμιθ. Θεμέλιος λίθος της θεωρίας, που γνώρισε τεράστια πρακτική εφαρμογή στα χρηματιστήρια της Wall Street, του Λονδίνου, του Τόκιο, αποτέλεσε η ελευθερία της αγοράς από κάθε είδους πολιτικών παρεμβάσεων και κρατικών ρυθμίσεων. Οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν ότι αν η οικονομία της αγοράς αφεθεί ανεπηρέαστη, θα λειτουργήσει αυθόρμητα σύμφωνα με τους δικούς της μηχανισμούς και «νόμους», και ότι οι κρατικές παρεμβάσεις είναι αντιοικονομικές, οπισθοδρομικές και μπορεί να οδηγήσουν σε σύγκρουση.⁷ Κατ’ επέκταση, το τελευταίο τέταρτο του αιώνα οι ιδέες που κυριαρχούσαν ήταν εκείνες του Ρέιγκαν και της Θάτσερ με τις ασταμάτητες ιδιωτικοποιήσεις. Όπως φάνηκε με την οικονομική κρίση, το «αόρατο χέρι» που καθοδηγεί την αγορά μπήκε σε γύψο και οι θιασώτες του οικονομικού φιλελευθερισμού παρακαλάνε για την κρατική ενίσχυση. Όπως έγραψε το 1943 ο Ούγγρος στοχαστής Καρλ Πολάνυ, «Αν επιτραπεί στον μηχανισμό της αγοράς ο ρόλος του μοναδικού ρυθμιστή της μοίρας των ανθρώπων και της φυσικής τους εξέλιξης, το αποτέλεσμα θα είναι η κοινωνική κατάρρευση».⁸

Ο Μαρξιστής θεωρητικός Wallerstein είχε προβλέψει πως η επιτυχία και όχι η αποτυχία αποτελεί την πραγματική απειλή για τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Υποστήριξε ότι οι δυνατότητες επέκτασης, η αναζήτηση για επιπλέον κέρδη, θα προκαλέσουν νέες κρίσεις στην καπιταλιστική οικονομία.⁹ Προφανώς εννοούσε τους άπληστους χρηματιστές που καταχράστηκαν ιδιωτικά κεφάλαια. Ωστόσο, η κρατική ενίσχυση προς τις αποτυχημένες πρακτικές των μεγάλων επιχειρήσεων δεν στερείται κριτικής. Η Συνθήκη της Λισσαβόνας, που τόσο επίμονα προωθούσαν οι Ευρωπαίοι, στο άρθρο 107 απαγορεύει τις κρατικές ενισχύσεις και στο άρθρο 130 απαγορεύει τη βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.¹⁰ Αυτό το ξαφνικό άνοιγμα των κρατικών ταμείων για την ενίσχυση των υπό κατάρρευση εταιρειών αποτελεί μια υποκριτική στάση των κυβερνήσεων. Ο Αμερικανός συγγραφέας Κρις Φλόυντ υποστηρίζει ότι οι κυβερνήσεις έλεγαν ψέματα στους πολίτες τους ότι δεν έχουν χρήματα για την υγεία, για τα παιδιά, για το περιβάλλον, για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής. Τώρα όμως τρισεκατομμύρια δολάρια κατακλύζουν τις τράπεζες και τους μεσίτες από τις τσέπες των φορολογουμένων.¹¹ Οι ίδιες κυβερνήσεις που υποσχέθηκαν ότι θα εξαλείψουν κατά το ήμιση τη φτώχεια και την πείνα του Τρίτου Κόσμου έως το 2015 με το φιλόδοξο «Στόχο της χιλιετίας». Υποσχέθηκαν 150 εκατομμύρια δολάρια και δεν έδωσαν ούτε εκατό, αντίθετα με τα 3 τρισεκατομμύρια που διέθεσαν για την σωτηρία του τραπεζικού συστήματος,¹² τη στιγμή που κάθε 2,9 δευτερόλεπτα ένας άνθρωπος πεθαίνει στον κόσμο από πείνα.¹³

Αποτυχημένες υπήρξαν και οι προσπάθειες των οργανισμών που αποτελούν την «ομπρέλα» του οικονομικού φιλελευθερισμού, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. Όσα υπανάπτυκτα ή αναπτυσσόμενα κράτη εφάρμοσαν ευλαβικά τις αρχές τους, απέτυχαν οικτρά (Νικαράγουα, Αργεντινή), ενώ όσα τις καταστρατήγησαν σημείωσαν αλματώδη ποσοστά ανάπτυξης (Ινδία, Κίνα).¹⁴

Η σημερινή μίζερη εικόνα είναι απογοητευτική καθώς στη μητρόπολη του κεφαλαίου 29 εκατομμύρια Αμερικανοί επιβιώνουν με κουπόνια για τρόφιμα (ένας στους 10 κατοίκους της Νέας Υόρκης), οι τρεις μεγαλύτερες αυτοκινητοβιομηχανίες της χώρας κινδυνεύουν με κατάρρευση,¹⁵ στην Ευρώπη των 27 οι πολίτες που ψάχνουν για δουλειά ανέρχονται στα 17 εκατομμύρια, στην Ισπανία η μείωση της απασχόλησης έφθασε το 47%, ενώ στη Βρετανία προβλέπεται απώλεια 600.000 θέσεων εργασίας μέσα στο 2009.¹⁶ Για να ανταπεξέλθουν οι κυβερνήσεις πήραν μέτρα για την ενίσχυση της οικονομίας για να μην υπάρξει περαιτέρω επιδείνωση στην πραγματική οικονομία. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ έριξε τα επιτόκια δανεισμού από 5,25% τον Αύγουστο του 2008 σε 0,25% τον Δεκέμβριο του 2008 ,¹⁷ ενώ η Βρετανία διαμόρφωσε τα επιτόκια της στο 1,5%, στα χαμηλότερα επίπεδα από την ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας το 1694.¹⁸ Η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης είχε ως αποτέλεσμα την συσπείρωση των πιο ανεπτυγμένων κρατών, από G8 σε G20, για την εξεύρεση λύσεων, όπως οι επενδύσεις και η παράλληλη δημιουργία θέσεων εργασίας και η επένδυση στην «πράσινη οικονομία» για τη βιώσιμη ανάπτυξη.¹⁹

---

¹Μιχάλης Μήτσος, Υπάρχουν και καλοί καπιταλιστές, ΤΑ ΝΕΑ, 11 Οκτωβρίου 2008, σελ. 44
²Γιώργος Αγγελόπουλος, Το πανηγύρι της κερδοσκοπίας, ΤΑ ΝΕΑ, 14 Οκτωβρίου 2008, σελ. 52
³Paul Krugman, The Madoff economy, International Herald Tribune, December 20, 2008, p. 7
⁴Stehpen Dunbar-Johnson, You mean that Bernie Madoff? International Herald Tribune, December 20, 2008, p. 6
⁵Γιώργος Αγγελόπουλος, «Έλεγα ψέματα επί 30 χρόνια», ΤΑ ΝΕΑ, 13 Οκτωβρίου 2008, σελ. 54
⁶Mark Lander, 2 economic giants addicted to credit, , International Herald Tribune, December 27, 2008, p. 1
⁷Robert Jackson – George Sorensen, Θεωρία και Μεθοδολογία των Διεθνών Σχέσεων, Η Σύγχρονη Συζήτηση, εκδ. Gutenberg, Αθήνα, 2006, σελ. 270
⁸Μιχάλης Μήτσος, Το αόρατο χέρι δεν υπάρχει, ΤΑ ΝΕΑ, 27 Οκτωβρίου 2008, σελ. 62
⁹Robert Jackson – George Sorensen, Θεωρία και Μεθοδολογία των Διεθνών Σχέσεων, Η Σύγχρονη Συζήτηση, εκδ. Gutenberg, Αθήνα, 2006, σελ. 282,283
¹⁰Ρούσσος Βρανάς, Δρόμοι, ΤΑ ΝΕΑ, 21 Οκτωβρίου 2008, σελ. 51
¹¹Γιώργος Αγγελόπουλος, «Έλεγαν ψέματα επί 30 χρόνια», ΤΑ ΝΕΑ, 13 Οκτωβρίου 2008, σελ. 54
¹²Ρούσσος Βρανάς, Δρόμοι, ΤΑ ΝΕΑ, 16 Οκτωβρίου 2008, σελ. 51
¹³Ρούσσος Βρανάς, Δρόμοι, ΤΑ ΝΕΑ, 20 Οκτωβρίου 2008, σελ. 62
¹⁴Νόαμ Τσόμσκι, Ισχύει ο,τι πούμε εμείς, Για την εξουσία των ΗΠΑ σ’ έναν κόσμο που αλλάζει, εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2008, σελ. 60,61,63,65,95,96, επίσης στο Michael Barnett – Martha Finnemore, Κανόνες για τον Κόσμο, Οι διεθνείς οργανισμοί στην παγκόσμια πολιτική, εκδ. Ι.Σιδέρης, Αθήνα, 2008, σελ. 66
¹⁵Ρούσσος Βρανάς, Δρόμοι, ΤΑ ΝΕΑ, 20 Οκτωβρίου 2008, σελ. 62
¹⁶Τάσος Μαντικίδης, Σοκ ανεργίας στην Ευρώπη, Το Βήμα – Οικονομία, 9 Ιανουαρίου 2009, σελ. 12
¹⁷Γιώργος Κανελλόπουλος, Επιτόκια στο μηδέν, ΤΑ ΝΕΑ, 17 Δεκεμβρίου 2008, σελ. 48
¹⁸Μαρίτα Ζήκου, Στο 1,5% τα επιτόκια στη Βρετανία, Βήμα – Οικονομία, 9 Ιανουαρίου 2009, σελ. 7
¹⁹Ban Ki-Moon, Οι τρεις δοκιμασίες για τον πλανήτη, Το Βήμα, 6 Ιανουαρίου 2009, σελ. 22

"Περί γυφτιάς"

Όταν η πείνα μας "τρώει" τότε έχουμε την απαίτηση να ικανοποιηθεί κάθε βίτσιο του στομάχου. Σε τέτοιες περιπτώσεις η παραγγελία "απ' έξω" αποτελεί τελετουργικό και εννοείται ότι η απαίτηση της πλήρους, ποσοτικής και ποιοτικής ικανοποίησης από κάθε delivery είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητη. Έλα όμως που δεν είναι πάντα έτσι... Οικείο μου πρόσωπο, θηλυκού γένους (το αναφέρω διότι θα χρειαστεί στη συνέχεια), παρήγγειλε από τη γνωστή στην Τούμπα κρεπερί, "Περί Ορέξεως". Το τόστ μεταξύ άλλων θα έπρεπε να περιέχει "πατάτες και ελάχιστη μαγιονέζα". Όταν έφτασε η παραγγελία, οι πατάτες ήταν άφαντες και η μαγιονέζα οργίαζε! Επιπλέον, οι πατάτες είχαν κανονικότατα χρεωθεί. Και σαν να μην έφτανε αυτό ο πακετάς την είχε γδύσει την κοπέλα με τα μάτια, με τρόπο προσβλητικό και αγενέστατο. Όταν έγινε αντιληπτό όλο το παραπάνω, η καταγγέλουσα πήρε τηλέφωνο να παραπονεθεί στο εν λόγω φαγάδικο και ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:

Καταγγέλουσα (αφού ανέλυσε την κατάσταση): "Είναι κρίμα να βρίσκεστε σε τέτοια θέση από μια απροσεξία..."

Τηλεφωνήτρια: "Δεν ξέρω τι να πω..."

και κατεβάζει το ακουστικό!!!

Κάθε λογικό και έξυπνο ον που θα ήθελε να πάει μπροστά η επιχείρηση του θα έσπευδε να απολογηθεί και να σημειώσει ότι κάτι τέτοιο δεν θα επαναληφθεί. Αλλά κάποιοι στο συγκεκριμένο μαγαζί γράφουν τους πελάτες τους στα παλιά τους τα παπούτσια. Τους αξίζουν συγχαρητήρια!

Σ.Σ. Λυπάμαι που έπρεπε να κατονομάσω την συγκεκριμένη κρεπερί, αλλά θα δείξω σεβασμό όταν δω και στην πράξη ότι "ο (σωστός) πελάτης έχει πάντα δίκιο".

Επιτακτική η αλλαγή!

Είναι άξιο απορίας το πως μπορεί μια κυβέρνηση να διατηρείται στην εξουσία ακολουθώντας μια καταστροφική πολιτική εις βάρος της πλειοψηφίας των πολιτών. Αυτό που θα έπρεπε να προβληματίζει δεν είναι το γεγονός ότι αυτοί που κυβερνούν είναι διεφθαρμένοι, εκ μπλέκονται σε σκάνδαλα, τα αρνούνται και προσπαθούν να τα συγκαλύψουν (βλέπε Βατοπέδιο), ούτε το γεγονός ότι εν μέσω της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης αντί να ανακουφίσουν τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα, νομιμοποιούν φορολογική επιδρομή βάζοντας ταφόπλακα στην επιβίωση του μικρομεσαίου. Αυτή η πολιτική είναι αναμενόμενη για μια χώρα στην οποία κυριαρχεί η άκρατη καπιταλιστική φιλοσοφία (και πλέον στάση ζωής) "της αρπαχτής" με βιτρίνα την φιλελεύθερη δημοκρατία. Ο αυτοχαρακτηρισμός μας ως δημοκρατική κοινωνία αποτελεί ντροπή για τον ίδιο τον θεσμό. Ουσιαστικά κάθε τετραετία καλούμαστε να εκλέξουμε αυτούς που θα αδειάσουν τις τσέπες μας και θα γεμίσουν τις δικές τους. Η επιλογή είναι ανάμεσα σε αυτούς που θα το κάνουν πιο διακριτικά και αθόρυβα και σε αυτούς που θα προκαλέσουν και θα σοκάρουν την κοινή γνώμη. Τα παραπάνω είναι αναπόφευκτα, αλλά το μόνο που έχει ο πολίτης, και για τον λόγο αυτό χαρακτηρίζεται έτσι, είναι η δύναμη της ψήφου. Το ζήτημα είναι πως θα την χρησιμοποιήσει...

Οι πτήσεις της χαράς

Για άλλη μια φορά ένα, παραλίγο, θέμα θα είχε εκθέσει την υποκριτική και χωρίς προσχήματα συμπεριφορά των πολιτικών που διοικούν τούτη τη χώρα. Παραμονές του εναρκτήριου αγώνα της Εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου με αντίπαλο τη Σουηδία πολλές ήταν οι πιθανότητες στις εξέδρες του γηπέδου να βρίσκονται πολλοί εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου μας με έξοδα που μόνο την τσέπη τους δεν θα επιβάρυναν. Μέσω του ΟΠΑΠ ναυλώθηκαν τρία τσάρτερ, ένα για κάθε αγώνα της Εθνικής μας, 150 θέσεων με έξοδα της κυβέρνησης. Την εντολή απ' ότι φαίνεται την είχε δώσει ο ίδιος ο υπουργός Αθλητισμού και αν δεν προέκυπταν οι σεισμοί που συντάραξαν την Αχαΐα οι πολιτικοί μας θα έκαναν τρία ταξίδια αστραπής, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν ζητήσει καί διαμονή στην Αυστρία. Η μόνη αντίδραση προέκυψε από το υπουργείο Μεταφορών, καθώς ο Μιχάλης Λιάπης ζήτησε την απόσυρση των πτήσεων, οι οποίες μάλιστα είχαν κλείσει στην Aegean και όχι στον εθνικό μας αερομεταφορέα. Σε μια περίοδο όπου η ελληνική (και όχι μόνο) κοινωνία ταλανίζεται από ακρίβεια κάποιοι "φανατικοί υποστηρικτές" της εθνικής μας ομάδας, οι οποίοι τυγχάνει να είναι και βουλευτές, δεν λογάριασαν ούτε την κατακόρυφη άνοδο στις τιμές του πετρελαίου, ούτε τα προσχήματα. Λες και η απόσταση Αθήνα - Βιέννη αντιστοιχεί στην απόσταση Αθήνα - Θεσσαλονίκη, οπότε 3 πάνε έλα (150.00 ευρώ λένε στο υπουργείο Αθλητισμού, τα διπλάσια υποστηρίζουν στο υπουργείο Πολιτισμού) θα κόστιζε ελάχιστα. Αν ήμουν πρωθυπουργός θα τους ανάγκαζα να πάρουν το αυτοκινητάκι τους και να πάνε στην Αυστρία οδικώς με δικά τους έξοδα και όχι να καλοπερνάνε με τα χρήματα του φορολογούμενου.

Πηγή: Ελεύθερος Τύπος